Zion, niet of toch maar wel
Door: René
Blijf op de hoogte en volg René
26 Maart 2017 | Verenigde Staten, Saint George
Jenny is vandaag jarig, ze wordt 55. Jasper en ik hebben haar via Whats app gefeliciteerd en, ook weer via Whats app voor haar gezongen. De moderne technologie staat voor niets. Ben je er niet, ben je er toch. ´s Avonds, toen voor haar de rust weer een beetje was weergekeerd, hebben we via Facetime nog een keer contact gehad en weer lang zal ze leven gezongen. We waren toch een beetje op haar verjaardag.
Het is prachtig als je de gordijnen opendoet en de zon boven de bergen ziet uitkomen. Dat doet iets met je. Een nieuwe dag breekt aan, een dag waarvan je nooit hoe deze zal verlopen en welke dingen je allemaal mee gaat maken. De start is in ieder geval veelbelovend. Om het ochtendgloren te kunnen meemaken, moesten we wel erg vroeg op. De wekker ging om half zeven. Dat hadden we expres gedaan, want vandaag hebben we de langste etappe voor de boeg, wat het aantal kilometers betreft. Om 7.30 uur reden we weg en man wat was het koud. De zon scheen parmantig, maar de rest van het weer wist dat nog niet. Het zal zo´n 4 graden geweest zijn en de wind blies als een mes door onze kleren heen.
Wederom verkleumd – we hebben het eerder meegemaakt – hebben we na een uur rijden een beschut plekje opgezocht om de vorst uit de botten te krijgen. Ik heb voor het eerst in de goot gelegen. Pas na een uur of twee begon de temperatuur te klimmen.
De oorspronkelijke route liep door Zion national park, maar daar zaten zoveel gemene stijgers, dalers en haarspelden in, dat het ons al bij voorbaat dun in de broek liep. Hebben we dus ook niet gedaan.
In vier en een half uur hebben we de afstand naar St. George overbrugd. En onderweg, ondanks de kou, was de omgeving weer om van te genieten.
Toch kriebelde het, we wilden Zion in en we hadden het er voor over om dan maar weer een uur te gaan sturen. De temperatuur was inmiddels zeer aangenaam geworden dus het was een feest om op de motor te zitten.
Omdat Jasper een kaart heeft gekocht waarmee we met z´n tweeen een jaar lang alle nationale parken mogen bezoeken, kostte de toegang geen stuiver. We besloten een stukje de weg te volgen en toen kwamen we nota bene bij die verdraaide stijgers, dalers en haarspelden. We hebben snel rechtsomkeert gemaakt en zijn in plaats daarvan een stukje gaan wandelen. Wat begon als zandpad, veranderde al snel in een rotsblokkenklauterpartij (mooi woord voor Scrabble), door riviertjes en over bomen. Dat kleine stukje was al zo mooi. We hebben de wandeling in onze motor outfit precies een kwartier volgehouden. We waren voor dit avontuur niet juist gekleed en we waren ook niet voorbereid op dit klimwerk.
En daarmee kwam de dag tot een einde en is ook onze reis bijna afgelopen. Morgen rijden we terug naar Las Vegas om de motoren in te leveren. Nog één nachtje logeren in Sin City en dan vlieg ik dinsdag weer terug. Anna, de vriendin van Jasper, komt dan aan en samen gaan ze nog drie weken rondtrekken in een campervan. Jasper heeft alle mooie plekjes al kunnen uitkiezen. Voor Anna zal het een nieuwe ervaring zijn.
Tot morgen, dan sluiten we deze verhalenreeks af.
Het is prachtig als je de gordijnen opendoet en de zon boven de bergen ziet uitkomen. Dat doet iets met je. Een nieuwe dag breekt aan, een dag waarvan je nooit hoe deze zal verlopen en welke dingen je allemaal mee gaat maken. De start is in ieder geval veelbelovend. Om het ochtendgloren te kunnen meemaken, moesten we wel erg vroeg op. De wekker ging om half zeven. Dat hadden we expres gedaan, want vandaag hebben we de langste etappe voor de boeg, wat het aantal kilometers betreft. Om 7.30 uur reden we weg en man wat was het koud. De zon scheen parmantig, maar de rest van het weer wist dat nog niet. Het zal zo´n 4 graden geweest zijn en de wind blies als een mes door onze kleren heen.
Wederom verkleumd – we hebben het eerder meegemaakt – hebben we na een uur rijden een beschut plekje opgezocht om de vorst uit de botten te krijgen. Ik heb voor het eerst in de goot gelegen. Pas na een uur of twee begon de temperatuur te klimmen.
De oorspronkelijke route liep door Zion national park, maar daar zaten zoveel gemene stijgers, dalers en haarspelden in, dat het ons al bij voorbaat dun in de broek liep. Hebben we dus ook niet gedaan.
In vier en een half uur hebben we de afstand naar St. George overbrugd. En onderweg, ondanks de kou, was de omgeving weer om van te genieten.
Toch kriebelde het, we wilden Zion in en we hadden het er voor over om dan maar weer een uur te gaan sturen. De temperatuur was inmiddels zeer aangenaam geworden dus het was een feest om op de motor te zitten.
Omdat Jasper een kaart heeft gekocht waarmee we met z´n tweeen een jaar lang alle nationale parken mogen bezoeken, kostte de toegang geen stuiver. We besloten een stukje de weg te volgen en toen kwamen we nota bene bij die verdraaide stijgers, dalers en haarspelden. We hebben snel rechtsomkeert gemaakt en zijn in plaats daarvan een stukje gaan wandelen. Wat begon als zandpad, veranderde al snel in een rotsblokkenklauterpartij (mooi woord voor Scrabble), door riviertjes en over bomen. Dat kleine stukje was al zo mooi. We hebben de wandeling in onze motor outfit precies een kwartier volgehouden. We waren voor dit avontuur niet juist gekleed en we waren ook niet voorbereid op dit klimwerk.
En daarmee kwam de dag tot een einde en is ook onze reis bijna afgelopen. Morgen rijden we terug naar Las Vegas om de motoren in te leveren. Nog één nachtje logeren in Sin City en dan vlieg ik dinsdag weer terug. Anna, de vriendin van Jasper, komt dan aan en samen gaan ze nog drie weken rondtrekken in een campervan. Jasper heeft alle mooie plekjes al kunnen uitkiezen. Voor Anna zal het een nieuwe ervaring zijn.
Tot morgen, dan sluiten we deze verhalenreeks af.
-
27 Maart 2017 - 06:13
Paul Lans:
Wat een prachtige ervaring, al moeten jullie ook de nodige ontberingen doorstaan. Maar dat maakt de ervaring alleen maar intenser. Al zal niemand stilgestaan hebben bij het feit dat het nog zou koud zou zijn. Geniet in ieder geval van die laatste dag en nacht en bedankt dat je ons hebt laten 'meereizen'.
Overigens is het in Nederland al lekker warm, we hebben tijdens de laatste twee etappes van het Pieterpad dit weekend, alleen maar het eerste uur een jasje aangehad. De rest van de dag, door het mooie Limburgse landschap, heerlijk in een shirt en een trui.
Groetjes,
Paulus
P.S. Je ziet er echt als een 'biker' uit zo!! -
27 Maart 2017 - 07:44
Petra:
Goh wat hebben jullie veel mee gemaakt de afgelopen week,echt een mooi avontuur!
En nooit verwacht dat jullie sneeuw,hagel enz op jullie reis moesten ontberen! Gelukkig ook zon om jullie weer op te warmen, en wat hebben jullie als vader en zoon samen mogen genieten op jullie motor reis door Amerika. Dit pakken ze jullie nooit meer af,zo bijzonder!
Geniet van jullie laaste dag samen in Amerika en René goede terug vlucht, en Jasper geniet met Anna van jullie mooie reis in de campervan liefs Petra -
27 Maart 2017 - 20:19
Johan:
Ha Jenny, via deze omweg en te laat, alsnog van harte gefeliciteerd met je 55e verjaardag. Je wordt alleen maar wijzer met het klimmen der jaren en dat is fijn!
Jasper en Rene, wat een geweldige tocht msken jullie. Prachtig beschreven, waardoor je je toch een bertje deelgenoot bent van jullie trip. Geniet nog van de laatste dag. En Jasper nog veel plezier de komende weken. Gr johan
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
