De stranden van Florida: wit als sneeuw

ls we New Orleans achter ons laten, op weg naar het oosten, verlaten we ook de staat Louisiana om door de staat Mississippi Florida te bereiken. De wegen waarover we rijden lijken eindeloos. Vier- en zesbaanswegen geflankeerd door uitgestrekte bossen. Zover we kunnen kijken niets dan groen in allerlei schakeringen. Om van New Orleans naar ons volgende stoppunt te komen, rijden we dit keer de toeristische route. Dit betekent dat we door allerlei grotere en kleinere steden rijden. Wat hier opvalt is de standaard planologische opbouw van de steden. Groepen winkels zijn geconcentreerd rond de doorgaande wegen. Niet onlogisch als je je realiseert dat hét vervoermiddel de auto is. Wandelaars zie je niet en fietsers heel sporadisch. De mensen nemen hier zelfs de auto om naar het toilet te gaan, bij wijze van spreken.

We verlaten de staat Mississippi over een joekel van een brug (qua lengte). Dit gedeelte van Amerika kun je het beste vergelijken met Zeeland tot de macht xx. Het aantal waterwegen, lagunes, meren en kanalen die allemaal in verbinding staan met de golf van Mexico is gigantisch groot. Om het land ertussen toegankelijk te maken heeft men een enorm stelsel van bruggen en viaducten gebouwd.

Zodra we de brug afkomen zijn we in de panhandle van Florida en meteen veranderen de omgeving en de sfeer. Was het in de zuidelijke staten tot nu toe een beetje shabby, in Florida lijkt alles strak en goed georganiseerd. De gebouwen zitten goed in de verf, de publieke groenvoorziening is goed onderhouden en de auto's zijn allemaal net een slag beter en luxer. Naarmate we verder rijden lijkt de luxe alleen maar toe te nemen. Tijdens het rijden vangen we af en toe een glimp op van het strant. Hagelwitte stranden en hoge golven. Het zand op de stranden is wit kwartszand. Nog nooit van gehoord, maar wel prachtig om te zien. Sanne vindt het allemaal belevelingslustig. Dat wil in Sanne-taal zoveel zeggen dat ze veel beleeft en er energie van krijgt.

Als we op ons RV park in Panama City aankomen (en ik maar denken dat Panama City ergens anders ligt), gaan we eerst naar het strand om een duik te nemen in het water van de Golf van Mexico. Volgens Jenny is het water warmer dan ze ooit heeft ervaren in een zwembad in Nederland. Het is lekker en we spoelen het luie zweet van de reis van ons af. We realiseren ons dat we al bijna twee weken onderweg zijn. alweer halverwege onze reis. We hebben moeite om alle indrukken te verwerken, zo snel gaan de dagen en zo snel verkassen we van de ene plaats naar de andere. Iedere keer dat we ergens aankomen is het gevoel anders dan de vorige dag.

De komende dagen gaan we naar de Atlantische kust van Florida. Daar blijven we een paar dagen en gaan we op zoek naar plantagehuizen en andere oude Amerikaanse cultuur.

Later meer...