Aan alles komt een eind
Door: Rene
Blijf op de hoogte en volg René
14 Augustus 2010 | Nederland, Haarlem
We zijn terug in Nederland. Na een lange, vermoeiende reis hebben we weer voet op vaderlandse bodem gezet.
De voorbereidingen voor de terugreis begonnen woensdag met het inpakken van de tassen. Daarbij was het de kunst om de spullen zo te verdelen dat onze tassen niet meer dan 23 kg zouden wegen. Met passen en meten en verplaatsen is dat uiteindelijk gelukt. Maar goed ook, want later zagen we op het vliegveld mensen met koffers en tassen die alles moesten uitpakken en ompakken om te voorkomen dat ze 150 dollar zouden moeten bijbetalen.
Na de pakwerkzaamheden zijn we naar het strand van Oceanside gegaan om daar onze laatste uren door te brengen en mentaal afscheid te nemen van een geweldige vakantie.
Na het avondeten, en na de Amerikaanse finale van 'So you think you can dance'
op televisie te hebben gezien, hebben we afscheid genomen van onze vrienden en zijn we naar de bioscoop gegaan om de tijd te doden. Om kwart over twaalf 's avonds zijn we teruggereden naar het vliegveld om daar de huurauto in te leveren.
Om twee uur waren we op het vliegveld en pas om vier uur gingen de balies open. Wat doe je dan, als je al een volle dag bezig bent geweest, dan probeer je een beetje rust te krijgen en dat is in een steeds voller wordende vertrekhal best lastig.
Om zes uur ´s morgens vertrekt ons vliegtuig voor een vier uur durende vlucht naar Chicago. Van slapen komt niet veel en we worden dan ook steeds brakker. Op Chicago airport moeten we ook nog zes uur wachten op onze aansluitende vlucht naar Amsterdam. Zitten en wachten en af en toe wat eten en drinken, meer kunnen we niet doen.
Eenmaal aan boord proberen we wat slaap te krijgen, maar het lukt ons niet om meer dan een paar hazenslaapjes te doen.
Als we om kwart over negen op Schiphol arriveren staan Jasper en Madelon ons op te wachten.
En dan is het de kunst om zo snel mogelijk terug in het Nederlandse (bio)ritme te komen, dus vooral niet gaan slapen, ook al zeggen lichaam en hoofd iets heel anders.
Na een lekker, door Nienke en Danny klaargemaakte maaltijd, stortten Jenny en Sanne om half acht volledig in. Ik heb het, mede dankzij de spelcomputer van Jasper, nog tot tien uur kunnen volhouden.
Soms zijn er van die vakanties waarvan je liever niet wilt dat ze eindigen. Dit was er zo een. Toch moeten ook wij weer terug naar de alledaagse werkelijkheid.
Met dit laatste verhaal rond ik dit reisdagboek af. Ik hoop dat wij in staat zijn geweest om jullie in de afgelopen weken te laten delen in onze belevenissen.
Dank jullie wel voor het lezen en de reacties. Tot de volgende keer.
De voorbereidingen voor de terugreis begonnen woensdag met het inpakken van de tassen. Daarbij was het de kunst om de spullen zo te verdelen dat onze tassen niet meer dan 23 kg zouden wegen. Met passen en meten en verplaatsen is dat uiteindelijk gelukt. Maar goed ook, want later zagen we op het vliegveld mensen met koffers en tassen die alles moesten uitpakken en ompakken om te voorkomen dat ze 150 dollar zouden moeten bijbetalen.
Na de pakwerkzaamheden zijn we naar het strand van Oceanside gegaan om daar onze laatste uren door te brengen en mentaal afscheid te nemen van een geweldige vakantie.
Na het avondeten, en na de Amerikaanse finale van 'So you think you can dance'
op televisie te hebben gezien, hebben we afscheid genomen van onze vrienden en zijn we naar de bioscoop gegaan om de tijd te doden. Om kwart over twaalf 's avonds zijn we teruggereden naar het vliegveld om daar de huurauto in te leveren.
Om twee uur waren we op het vliegveld en pas om vier uur gingen de balies open. Wat doe je dan, als je al een volle dag bezig bent geweest, dan probeer je een beetje rust te krijgen en dat is in een steeds voller wordende vertrekhal best lastig.
Om zes uur ´s morgens vertrekt ons vliegtuig voor een vier uur durende vlucht naar Chicago. Van slapen komt niet veel en we worden dan ook steeds brakker. Op Chicago airport moeten we ook nog zes uur wachten op onze aansluitende vlucht naar Amsterdam. Zitten en wachten en af en toe wat eten en drinken, meer kunnen we niet doen.
Eenmaal aan boord proberen we wat slaap te krijgen, maar het lukt ons niet om meer dan een paar hazenslaapjes te doen.
Als we om kwart over negen op Schiphol arriveren staan Jasper en Madelon ons op te wachten.
En dan is het de kunst om zo snel mogelijk terug in het Nederlandse (bio)ritme te komen, dus vooral niet gaan slapen, ook al zeggen lichaam en hoofd iets heel anders.
Na een lekker, door Nienke en Danny klaargemaakte maaltijd, stortten Jenny en Sanne om half acht volledig in. Ik heb het, mede dankzij de spelcomputer van Jasper, nog tot tien uur kunnen volhouden.
Soms zijn er van die vakanties waarvan je liever niet wilt dat ze eindigen. Dit was er zo een. Toch moeten ook wij weer terug naar de alledaagse werkelijkheid.
Met dit laatste verhaal rond ik dit reisdagboek af. Ik hoop dat wij in staat zijn geweest om jullie in de afgelopen weken te laten delen in onze belevenissen.
Dank jullie wel voor het lezen en de reacties. Tot de volgende keer.
-
15 Augustus 2010 - 06:16
Paul:
Ik vond het geweldig om op deze manier een beetje deelgenoot zijn van jullie geweldige vakantie. Rust nog even uit tot zondagmiddag. -
17 Augustus 2010 - 18:12
Petra Lans:
Ik vond het super geweldig om jullie verhalen te volgen. Jullie o zover weg maar door de verhalen heel dicht bij.Wij zijn blij dat jullie weer terug zijn. Heel veel sterkte met de Jet Lag en tot zaterdag. xxxx -
03 September 2010 - 19:10
Thea:
jammer,dat ik dit niet kon versturen -
15 September 2010 - 18:24
Madelon:
IK WIL TERUG!
(ik zie net pas dat je dit ook nog had gepost haha, beetje laat)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
